Магчыма, усё было йначай
І я была не такою...
Мо, ты мяне перайначыў,
Але мне няма спакою.
Й ня будзе спакою, любы,
Пакуль яшчэ бачаць вочы,
Пакуль яшчэ шэпчуць губы,
Што будзе сьвятло й уночы!
Ня будзе спакою, ведай,
Пакуль мы глытаць будзем пылу,
Пакуль мы ня ўстанем з каленаў,
Пакуль з нас цягнуць будуць жылы!
Ня будзе спакою, помні,
Пакуль мы маўчаць будзем крыўды,
Пакуль забывацца на мову
Мы будзем з жахліваю гідай!
Магчыма, табе несьвядомы
Трымьценьне гадоў ліхалецьця,
Што робіць вясельле з жалобы,
Што гоніць дзяцей у магілы?!
Спыніся, ты чуеш, спыніся,
Пакуль шчэ спыніцца ня позна,
Навокал сябе азірніся –
Ты ўбачыш адны толькі сьлёзы!
Магчыма, усё было йначай.
І я была не такою...
Але як краіна пляча,
Няўжо можна жыць у спакою?
|
|
